Bölüm 16: Ritüelin Doruğu

Bölüm 16: Ritüelin Doruğu

Aetherion Spire’ın tepe odası, Sylas Morvaen’in etrafında bir kafes gibiydi. Hava, gök büyüsünün mavi parıltısıyla ağırlaşmıştı, duvarlar, mana kristalleriyle nabız atıyordu. Elyria, sunakta duruyordu, siyah cüppesi, mavi ışıkla çevriliydi, gözleri safir gibi parlıyordu. Yanında, Serein Valen, kılıcını kaldırmış, hazır bekliyordu. Havada asılı kırmızı gözler—Thazarun’un gözleri—Sylas’a kilitlenmişti, bir fısıltı gibi zihninde yankılanıyordu: “Sonunda… birleşiyoruz.”

Sylas, gölge hançerini sıktı, siyah duman, elinden sızıyordu. Kolundaki rün, kitapla senkronize nabız atıyordu, Yasaklı Bilgelik’in gücü, damarlarında akıyordu. Ama bu akış, dengesizdi; Thazarun’un etkisi, bir zehir gibi yayılıyordu. Lirian, yanında duruyordu, asası mavi bir kalkan gibi parlıyordu, yüzü solgundu. Kael Mordane, mekanik kollarını kaldırmıştı, zırhı uğulduyordu. Nyra, sessizce arkadaydı, psikik varlığı bir sis gibiydi.

Elyria, gülümsedi—soğuk, hesapçı bir gülümseme. “Gölge Büyücüsü,” dedi, sesi odada yankılandı. “Sen… beklediğim piyon. Yasaklı Bilgelik, sonunda burada.” Eli, sunaktaki bir kristale dokundu, ve mavi ışık, yoğunlaştı. Thazarun’un gözleri, parladı, ve vadi, bir titremeyle sarsıldı.

Sylas, bir adım attı, hançeri hazır. “Sen, Thazarun’u uyandırıyorsun,” diye hırladı, sesi öfke dolu. “Ama o, seni de yutacak. Dünya, senin hırsınla düşüyor.” Kitabı hissetti, rünler zihninde aktı: Gök ve gölge, çarpışmalı, ama denge için.

Elyria, güldü—düşük, boğuk bir kahkaha. “Düşmek mi? Ben, dünyayı yeniden doğuracağım. Gök büyüsü, saf. Senin gölgelerin, pislik. Ama Thazarun… o, gücü verecek.” Eli, kristali sıktı, ve kırmızı gözler, Sylas’a yaklaştı. Tanrının sesi, zihninde yükseldi: “Evet… ver gücümü ona. Ve benim ol.”

Lirian, asasını savurdu, mavi bir ok, Elyria’ya fırladı. Ama Archon, bir el hareketiyle savuşturdu, ışık, duvarlarda yansıdı. “Aetherian yavrusu,” diye alay etti Elyria. “Senin büyün, benim. Akademi, seni kandırdı.” Serein, bir adım attı, kılıcı mavi bir dalga gönderdi. Kael, araya girdi, mekanik kolu, dalgayı emdi, ama zırhı, erimeye başladı.

Nyra, psikik bir dalga gönderdi, Elyria’nın zihnini karıştırdı. Archon, sendeledi, ama Thazarun’un gözleri, dalgayı yuttu. “Zayıf,” diye fısıldadı tanrı, sesi odada yankılandı. Sylas, fırsat yakaladı, gölgeleri çağırdı; siyah bir ağ, Elyria’yı sardı. Ama Archon, mavi bir patlamayla kırdı, gölgeler dağıldı.

Serein, Sylas’a saldırdı, kılıcı bir yıldırım gibi indi. Sylas, hançeriyle karşıladı, gölgeler ve mavi büyü çarpıştı, oda sarsıldı. “Sen, bir kahraman değilsin,” diye hırladı Sylas, bir darbe savurdu. Serein, yana sıçradı, omzu sıyrıldı, kan sızdı. “Elyria’nın kölesisin.”

Şövalye, güldü. “Kahraman? Ben, dünyayı kurtarıyorum. Sen, tanrının oyuncağısın.” Kılıcı, bir enerji dalgası gönderdi, Sylas’ı sıyırdı. Acı, yayıldı, ama Sylas, rünü zorladı, gölgeler, yarayı sardı.

Lirian, Elyria’ya saldırdı, mavi zincirler çağırdı. Archon, zincirleri kırdı, ama bir an sendeledi. Kael, yumruk attı, Elyria’yı sıyırdı. Nyra, psikik dalga gönderdi, Archon’un zihnini bombaladı. Elyria, bir çığlık attı, sunaka yaslandı.

Ama Thazarun’un gözleri, parladı. “Yeter,” diye kükredi tanrı, sesi duvarları titretti. Kırmızı bir dalga, odayı sardı, gölgeler, Sylas’ın kontrolünden çıktı. Sylas, diz çöktü, rün alevlendi. “Sen… benimsin,” diye fısıldadı Thazarun, ve Sylas’ın zihni, karardı.

Vizyonlar aktı: Umbrythar’ın düşüşü, Elyria’nın ritüeli, dünya yutuluyor. Ama Sylas, direndi. “Hayır,” diye hırladı, kitabı açtı. Rünler, parladı, gök ve gölge birleşti. Mavi ve siyah, bir fırtına gibi döndü.

Elyria, gözleri faltaşı gibi açıldı. “Ne… yapıyorsun?” diye bağırdı, ama geç kalmıştı. Sylas, gücü yönlendirdi, Thazarun’u zincirledi. Tanrı, bir kükremeyle küçüldü, gözleri soldu.

Serein, sendeledi, kılıcı düştü. Elyria, sunaka çöktü, mavi parıltı soldu. Oda, sessizleşti, ama kule, titredi—çöküyordu.

Sylas, nefes nefese durdu, kitap kapandı. Lirian, yanına koştu. “Başardın.”

Ama Sylas, başını salladı. “Hayır. Bu, bir twist. Serein, yozlaşmış değil. Elyria, bir piyon.”

Serein, kalktı, gözleri netleşti. “Teşekkürler… Gölge Büyücüsü. Elyria, bizi kandırdı.”

Kael, yaklaştı. “O zaman, gerçek kahraman sensin, Sylas.”

Nyra, gülümsedi, vizyon gönderdi: Dünya, dengede, gölge ve gök birleşmiş.

Ama Thazarun’un sesi, bir fısıltı gibiydi: “Bu, bitmedi.”