Bölüm 25

Bölüm 25: İkinci Yüzleşme
Sarah Mitchell, otel odasında otururken, Alexander Blackwood’un planını düşünüyordu. On iki cinayet, on iki farklı matematiksel tema, on iki farklı ipucu. Ama Alexander Blackwood’un gerçek planı, onu manipüle etmekti. Hipnoterapi seansında hatırladığı anılar ve psikolojik testlerin analizi, onun zihninde sürekli dönüyordu.
O anda, Sarah’nın telefonu çaldı. Arayan numara tanıdık değildi. Ama bu sefer, Alexander Blackwood’un aradığını biliyordu.
“Merhaba?” dedi Sarah.
Telefonun diğer ucundan Alexander Blackwood’un sesi geldi. “Merhaba, Sarah. İkinci yüzleşmemiz için hazır mısın?”
Sarah’nın kalbi hızlandı. “İkinci yüzleşme mi? Ne demek istiyorsun?”
“İlk yüzleşmemizde, sadece tanıştık. Ama bu sefer, gerçek bir yüzleşme olacak.”
Sarah’nın yüzü değişti. “Gerçek bir yüzleşme mi? Nasıl?”
“Yüz yüze, Sarah. Seninle yüz yüze konuşmak istiyorum.”
Sarah şaşırdı. “Yüz yüze mi? Nerede?”
“Boston Halk Kütüphanesi’nde. Gece yarısı. Seninle orada buluşacağım.”
Sarah düşündü. “Boston Halk Kütüphanesi mi? Neden orada?”
“Çünkü orada, ilk kez karşılaştık. Çocukken, orada satranç oynardık.”
Sarah düşündü. “Çocukken mi? Ben bunu hatırlamıyorum.”
“Evet, Sarah. Çocukken, Boston Halk Kütüphanesi’nde satranç oynardık. Ama sen bunu hatırlamıyorsun. Çünkü anıların manipüle edildi.”
Sarah şaşırdı. “Manipüle edildi mi? Nasıl?”
“Evet, Sarah. Anıların manipüle edildi. Ama bu gece, gerçeği öğreneceksin.”
Sarah düşündü. “Gerçeği mi? Hangi gerçeği?”
“Senin gerçek kimliğini, Sarah. Senin kim olduğunu.”
Sarah şaşırdı. “Kim olduğumu mu? Ben kimim?”
“Bu gece öğreneceksin, Sarah. Gece yarısı, Boston Halk Kütüphanesi’nde.”
Sarah düşündü. “Ama bu bir tuzak mı? Beni öldürmek mi istiyorsun?”
“Hayır, Sarah. Seni öldürmek istemiyorum. Seni manipüle etmek istiyorum.”
Sarah düşündü. “Manipüle etmek mi? Nasıl?”
“Eğer senin gerçek kimliğini öğrenirsen, seni seri katil yapabilirim.”
Sarah şaşırdı. “Seri katil yapmak mı? Beni mi?”
“Evet, Sarah. Seni seri katil yapmak istiyorum. Çünkü sen, benim tek eşitimsin.”
Sarah düşündü. “Eşitin mi? Senin mi?”
“Evet, Sarah. Sen de benim gibi zekisin. Ve sen de benim gibi seri katil olabilirsin.”
Sarah düşündü. “Ama neden? Neden beni seri katil yapmak istiyorsun?”
“Çünkü yalnızım, Sarah. Ve sen, benim tek arkadaşım olabilirsin.”
Sarah şaşırdı. “Arkadaşın mı? Senin mi?”
“Evet, Sarah. Sen, benim tek arkadaşım olabilirsin. Ama bunun için, senin de seri katil olman gerekiyor.”
Sarah düşündü. “Ama nasıl? Seri katil olmak nasıl arkadaşlık yapar?”
“Eğer ikimiz de seri katil olursak, birbirimizi anlayabiliriz. Ve birbirimizi kabul edebiliriz.”
Sarah düşündü. “Yani sen, kabul edilmek mi istiyorsun?”
“Evet, Sarah. Kabul edilmek istiyorum. Ve sen, beni kabul edebilirsin.”
Sarah düşündü. “Ama neden? Neden seni kabul edeyim?”
“Çünkü sen de benim gibi yalnızsın, Sarah. Sen de benim gibi reddedilmişsin.”
Sarah şaşırdı. “Reddedilmiş mi? Ben mi?”
“Evet, Sarah. Sen de reddedilmişsin. Ailen öldü. Ve sen, yalnız kaldın.”
Sarah düşündü. “Yani sen, benim yalnızlığımı mı anlıyorsun?”
“Evet, Sarah. Ben de yalnızım. Ve sen de yalnızsın. Ama birlikte, yalnız olmayız.”
Sarah düşündü. “Ama nasıl? Birlikte nasıl yalnız olmayız?”
“Eğer ikimiz de seri katil olursak, birbirimizi anlayabiliriz. Ve birbirimizi kabul edebiliriz.”
Sarah düşündü. “Yani sen, benimle arkadaş olmak mı istiyorsun?”
“Evet, Sarah. Seninle arkadaş olmak istiyorum. Ama bunun için, senin de seri katil olman gerekiyor.”
Sarah düşündü. “Ama bu imkansız. Ben seri katil olamam.”
“Evet, Sarah. Seri katil olabilirsin. Çünkü sen de benim gibi zekisin. Ve sen de benim gibi yalnızsın.”
Sarah düşündü. “Yani sen, benim zekamı mı kullanmak istiyorsun?”
“Evet, Sarah. Senin zekanı kullanmak istiyorum. Çünkü sen, benim tek eşitimsin.”
Sarah düşündü. “Ama neden? Neden benim zekamı kullanmak istiyorsun?”
“Çünkü birlikte, daha güçlü oluruz. Birlikte, daha tehlikeli oluruz.”
Sarah düşündü. “Yani sen, benimle birlikte mi çalışmak istiyorsun?”
“Evet, Sarah. Seninle birlikte çalışmak istiyorum. Ama bunun için, senin de seri katil olman gerekiyor.”
Sarah düşündü. “Ama bu imkansız. Ben seri katil olamam.”
“Evet, Sarah. Seri katil olabilirsin. Çünkü sen de benim gibi zekisin. Ve sen de benim gibi yalnızsın.”
Telefon kapanırken, Sarah masanın üzerindeki dosyalara baktı. Alexander Blackwood’un fotoğrafı, masanın üzerinde duruyordu. Bu adam gerçekten onunla arkadaş olmak mı istiyordu?
O anda, Sarah’nın aklına bir şey geldi. Belki de Alexander Blackwood, gerçekten de yalnızdı. Ama bu, onun suçlarını mazur göstermezdi.
O gece, Sarah Boston Halk Kütüphanesi’ne gitti. Gece yarısı, Alexander Blackwood ile yüz yüze konuşacaktı. Ama bu, bir tuzak mıydı?
Sarah kütüphaneye girdi. İçerisi karanlıktı. Ama bir ışık vardı. Satranç masasının yanında bir ışık.
Sarah satranç masasına yaklaştı. Masanın üzerinde bir satranç oyunu vardı. Ama bu oyun, normal bir oyun değildi. Bu oyun, çocukken oynadıkları oyundu.
O anda, Sarah’nın aklına bir şey geldi. Belki de bu oyun, gerçekten de çocukken oynadıkları oyundu. Ama bu anıyı hatırlamıyordu.
“Merhaba, Sarah.”
Sarah başını çevirdi. Alexander Blackwood, masanın diğer tarafında oturuyordu.
“Alexander Blackwood,” dedi Sarah.
“Evet, Sarah. Ben Alexander Blackwood. Ve bu gece, gerçeği öğreneceksin.”
Sarah düşündü. “Hangi gerçeği?”
“Senin gerçek kimliğini, Sarah. Senin kim olduğunu.”
Sarah şaşırdı. “Kim olduğumu mu? Ben kimim?”
“Bu satranç oyununu hatırlıyor musun, Sarah?”
Sarah masaya baktı. “Bu oyunu hatırlamıyorum.”
“Evet, Sarah. Bu oyunu hatırlamıyorsun. Çünkü anıların manipüle edildi.”
Sarah düşündü. “Manipüle edildi mi? Nasıl?”
“Evet, Sarah. Anıların manipüle edildi. Ama bu gece, gerçeği öğreneceksin.”
Sarah düşündü. “Gerçeği mi? Hangi gerçeği?”
“Senin gerçek kimliğini, Sarah. Senin kim olduğunu.”
Sarah şaşırdı. “Kim olduğumu mu? Ben kimim?”
“Bu gece öğreneceksin, Sarah. Bu gece, gerçeği öğreneceksin.”
—