Bölüm 7

Bölüm 7: Beşinci Cinayet – Müzik Notaları
Sarah Mitchell, sabahın erken saatlerinde uyandığında, telefonunun sürekli çaldığını fark etti. Arayan yine Komiser Rodriguez’di.
“Sarah, beşinci cinayet var. Boston College’da bir müzik teorisi profesörü öldürülmüş.”
Sarah hemen hazırlandı ve Boston College’a gitti. Bu sefer, Profesör Elizabeth Stone’un ofisinde, önceki cinayetlerden çok farklı bir manzara ile karşılaştı.
Profesör Stone’un vücudu, masasının üzerinde yatıyordu, ancak bu sefer etrafında müzik notaları vardı. Duvarlarda, masada, hatta profesörün vücudunun üzerinde bile karmaşık müzik notaları yazılmıştı.
“Bu notalar ne anlama geliyor?” dedi Rodriguez.
Sarah dikkatle inceledi. “Bu… bu bir müzik parçası. Ama bu notalar, normal müzik notaları değil.”
Ajan Davis masanın üzerindeki kağıdı buldu. “Burada da bir not var.”
Kağıdı okudu: “Beşinci hamle. Melodinin sonunda gerçek gizli.”
Sarah notu inceledi. “Aynı yazı. Aynı katil.”
Dr. Park vücudu inceledi. “Ölüm zamanı yaklaşık altı saat önce. Aynı yöntem.”
Sarah ofisi dolaştı. “Bu katil, her cinayetinde farklı bir tema kullanıyor. İlk cinayet matematik formülleri, ikinci cinayet geometri, üçüncü cinayet Fibonacci dizisi, dördüncü cinayet şifreleme, beşinci cinayet müzik.”
Rodriguez başını salladı. “Ama neden müzik? Bu bir matematik profesörü değil.”
Sarah düşündü. “Müzik de matematikle ilişkili. Müzik notaları, matematiksel oranlara dayanır. Belki de katil, bu bağlantıyı vurgulamak istiyor.”
O anda, Sarah’nın dikkatini çeken bir şey oldu. Duvardaki müzik notalarının arasında, küçük bir sembol vardı. Bir nota sembolü.
“Bu nota ne anlama geliyor?” dedi Sarah.
Rodriguez yaklaştı. “Nota mı? Nerede?”
Sarah parmağıyla gösterdi. “Burada. Müzik notalarının arasında gizlenmiş.”
Ajan Davis fotoğraf çekti. “Bu nota, belki de bir melodi gösteriyor.”
Sarah düşündü. “Nota… nota… belki de bir şarkı. Ya da belki de… bir mesaj.”
“Mesaj mı?”
“Evet. Belki de bu nota, bir kelimeyi temsil ediyor. Belki de ‘note’ kelimesi.”
Rodriguez hızlıca not aldı. “‘Note’ kelimesi ne anlama geliyor?”
Sarah düşündü. “Not… not… belki de bir not. Belki de bir mesaj.”
O günün akşamında, Sarah otel odasında otururken, müzik notalarını tekrar inceledi. Bu notaların bir anlamı olmalıydı.
Telefonu çaldı. Arayan Dr. Chen’di.
“Sarah, müzik notalarını inceledim. Bu notalar, normal müzik notaları değil.”
“Ne demek istiyorsun?”
“Bu notalar, matematiksel notalar. Her nota, bir sayıyı temsil ediyor.”
Sarah gözlerini açtı. “Sayı mı? Hangi sayılar?”
“Eğer bu notaları sayılara çevirirsek… 1, 4, 2, 8, 5, 7, 3, 6, 9, 0.”
Sarah düşündü. “Bu sayılar… bu sayılar tanıdık geliyor.”
“Evet. Bu sayılar, pi sayısının ilk 10 hanesi.”
Sarah şaşırdı. “Pi sayısı mı?”
“Evet. Pi sayısı: 3.1415926535… Bu notalar, pi sayısının ilk 10 hanesini gösteriyor.”
Sarah düşündü. “Yani katil, pi sayısını kullanıyor. Ama neden?”
Dr. Chen düşündü. “Pi sayısı, matematikte çok önemli bir sayı. Sonsuz ve düzenli olmayan bir sayı. Belki de katil, bu özelliği vurgulamak istiyor.”
Sarah not aldı. “Bu mantıklı. Pi sayısı, düzenli olmayan ama matematiksel olarak mükemmel bir sayı.”
“Evet. Ve bu, katilin kişiliğini yansıtıyor. Düzenli görünüyor ama içinde karmaşık.”
Telefon kapanırken, Sarah masanın üzerindeki dosyalara baktı. Beş cinayet, beş farklı matematiksel tema, beş farklı ipucu. Ama ortak bir bağlantı vardı: Matematik ve mükemmellik.
O gece, Sarah otel odasında otururken, Alexander Blackwood’un dosyasını tekrar inceledi. İki yıl önce yakaladığı katil, şimdi tekrar ortaya çıkmış olabilir miydi?
Telefonu çaldı. Arayan Ajan Davis’di.
“Sarah, Alexander Blackwood’un dosyasını daha detaylı inceledim. Bu adam gerçekten ölmüş mü?”
“Evet. Hapishanede intihar etmişti.”
“Peki cesedi kim gördü?”
Sarah düşündü. “Hapishane doktoru. Ama… ceset çok hasarlıydı.”
“Hasarlı mı?”
“Evet. Yangın çıkmıştı. Ceset tanınmaz hale gelmişti.”
Ajan Davis başını salladı. “Yani bu adam gerçekten ölmemiş olabilir.”
“Bu imkansız.”
“Ama bu katil, senin geçmişini biliyor. Ve senin fotoğrafını bulmuş. Bu, tesadüf olamaz.”
Sarah düşündü. “Yani Alexander Blackwood gerçekten ölmemiş mi?”
“Evet. Ve şimdi seninle tekrar oyun oynamaya başlamış.”
Ajan Davis devam etti. “Ayrıca, Alexander Blackwood’un geçmişini daha detaylı inceledim. Bu adam, MIT’de matematik profesörüydü ama aynı zamanda müzik de çalışıyordu.”
Sarah şaşırdı. “Müzik mi?”
“Evet. Piyano çalıyordu. Ve müzik teorisi konusunda da bilgiliydi.”
Sarah düşündü. “Yani bu katil, hem matematik hem de müzik konusunda uzman.”
“Evet. Ve bu, beşinci cinayetin neden müzik teması olduğunu açıklıyor.”
Sarah not aldı. “Bu mantıklı. Katil, kendi uzmanlık alanlarını kullanıyor.”
“Evet. Ve bu, katilin gerçekten Alexander Blackwood olduğunu gösteriyor.”
Telefon kapanırken, Sarah masanın üzerindeki dosyalara baktı. Alexander Blackwood’un fotoğrafı, masanın üzerinde duruyordu. Bu adam gerçekten ölmemiş miydi?
O gece, Boston’un başka bir yerinde, Alexander Blackwood, altıncı cinayetini planlıyordu. Masasının üzerinde, pi sayısının devamı duruyordu: 3.14159265358979323846…
“Çok güzel oynuyorsun, Sarah,” dedi kendi kendine. “Ama henüz oyunun derinliğini anlamıyorsun.”
—